Długo zastanawiałem się, jak w kilku zdaniach odpowiedzieć na pytanie, „Kim dla mnie jest Jan Paweł II?", ponieważ powstały o nim liczne biografie i dość obszerne książki. Postanowiłem jednak, że opiszę to, co najbardziej mnie zachwyciło w osobie Jana Pawła II.

Piszę ten list do Ciebie, chociaż wiem, że zabrakło Cię na tym świecie. Jest mi smutno ale równocześnie cieszę się z niezwykłych pamiątek, które mi zostawiłeś. Wszyscy ludzie pamiętają o Tobie same dobre rzeczy. Czyniłeś bowiem prawdziwe cuda! Uzdrawiałeś ludzkie serca. Słowem Bożym nawracałeś tłumy. Dzięki Tobie poznałam wartość Pisma Świętego. Zrozumiałam je i odkryłam, jak ważnym źródłem poznania jest dla ludzkości. Cieszę się, że byłeś z nami. Mam nawet kalendarz ze wszystkimi Twoimi przemowami, które stanowiły inspirację i pociechę dla wielu ludzi. Mnie również bardzo urzekają, gdy wracam do nich myślami.

Drogi papieżu Polaku. Dla wielu jesteś symbolem współczesnego świętego, człowieka szczerze oddanego Bogu i bliźniemu. Jak jednak jesteś odbierany przez młodzież? Odpowiedź na to pytanie zamieszczę poniżej, w moim liście do Ciebie, Ojcze Święty.

Postać błogosławionego Jana Pawła II kojarzy mi się z uroczystością żałobną, na której uczestniczyłem jako pięcioletni chłopiec. Uroczystość ta odbyła się 3 kwietnia 2005 r., przed pomnikiem gimnazjalnym im. Jana Pawła II w Żarowie.

Papież, Polak, Ojciec. Tymi słowami można Cię opisać. Byłeś i wciąż jesteś w naszych sercach. Nie bałeś się wyjść do ludzi, nie straszna była Ci choroba. Do dziś jesteś wzorem dla wielu z nas.

Jan Paweł II chyba dla każdego Polaka jest postacią wyjątkową z wielu względów. Przede wszystkim to pierwszy Polak na stolicy Piotrowej, duma każdego z nas. Już Juliusz Słowacki pisał o Słowiańskim papieżu, a jego proroctwa spełniły się, kiedy 16 października 1978 roku wybrano Karola Wojtyłę na tron Piotrowy.

Błogosławiony (a niedługo święty) Jan Paweł II jest dla mnie wzorem do naśladowania, osobą godną czci i pamięci. Mając jakiś problem zawsze patrzę na niego i od razu jest mi lepiej. On zawsze umiał znieść cierpienia i choć był wielkim człowiekiem nie ukrywał tego.

Każdy wie, że życie, to dobre i złe chwile. Czy są ludzie, którzy uważają inaczej? Ja do nich raczej nie należę. Wiem, co to jest radość i smutek i co może być ich źródłem. Moje ostatnie dwa lata życia, to doświadczanie licznych niepowodzeń, zarówno w szkole jak i w domu. Tak bardzo martwiłam się codziennymi sprawami, że nawet na modlitwie trudno mi się było skupić.