Jan Paweł II był i na zawsze w moim sercu zostanie najlepszym papieżem na świecie. Pomimo że nie miałam okazji zobaczyć go na żywo, wierzę w jego dobre czyny i miłość do ludzi. Zawsze chętnie pomagał innym, błogosławił ich i pocieszał. Wzbudził w wierzących ludziach wielkie zaufanie i nadzieję.

Nie zwracał uwagi na to, czy ktoś jest innego wyznania - kochał wszystkich ludzi. Tych dobrych i tych złych. Wspierał innych w ciężkich chwilach. Starał się, jak mógł. Mówił, by wierzyć w Boga. Odmienił swój Kościół, papiestwo i nasze sumienia.
Dla swojego ludu był w stanie łamać różne stereotypy. Gdy został wybrany na papieża z loggi Bazyliki św. Piotra miał tylko pobłogosławić zgromadzony lud. Zanim to uczynił, przemówił do rzymian: „I oto najprzewielebniejsi kardynałowie powołali nowego biskupa Rzymu. Wezwali go z dalekiego kraju... dalekiego, ale zawsze tak bliskiego przez wspólnotę wiary i tradycji chrześcijańskiej [...]". Starał się mówić po włosku do rzymian, choć pewnie nie było to łatwe, bo na co dzień mówił po polsku.
Niemal od początku pontyfikatu Karol Wojtyła, papież, podjął bezprecedensowy dialog z Żydami. Przekroczył nawet próg synagogi, domu modlitw Żydów. Przez jego czyny widać, jak bardzo kochał ludzi.
Gdy przyszło mu odejść do innego świata, do Boga, ludzie bardzo rozpaczali. Brakuje nam go do dziś. Pewnie właśnie dlatego, że potrafił zrozumieć każdego człowieka, z każdym nawiązać dialog.

Paulina BOSZCZOŃ – uczennica kl. IA
Gimnazjum Nr 4 we Wrocławiu
Katechetka: mgr Barbara Trela